Μεγάλη εντύπωση έχει προκαλέσει η συνάντηση του Αλέξη Τσίπρα με τον Όλαφ Σολτς, σήμερα, στο Βερολίνο, η οποία πέραν των Ελληνογερμανικών σχέσεων και της διεθνούς συγκυρίας, έχει ως βασικό της θέμα τη προσέγγιση της Αριστεράς, των Πράσινων και των Σοσιαλιστών πανευρωπαϊκά, αλλά και στη χώρα μας.
Η ευρωπαϊκή Σοσιαλδημοκρατία δείχνει πως συνέρχεται από τη τεράστια κρίση που βίωσε τις δύο πρώτες δεκαετίες του 21ου αιώνα. Οι πολιτικές που εφάρμοσαν οι κεντροαριστερές κυβερνήσεις τη δεκαετία του ’90, δεν διέφεραν σε τίποτα από εκείνες της δεξιάς. Ίσα, ίσα που πρωτοστάτησαν στις ανατροπές κοινωνικών κατακτήσεων, με αποτέλεσμα να μην ξεχωρίζουν σε τίποτα από τους αντιπάλους τους.
Τα παραδείγματα σε Ηνωμένο Βασίλειο (Τόνι Μπλερ), Γερμανία (Γκέρχαρντ Σρέντερ), Ιταλία (Μάσιμο Ντ’ Αλέμα) και Ελλάδα (Κώστας Σημίτης), είναι πολλά. Πλέον, όμως, με εξαίρεση τη Γαλλία και την Ελλάδα, οι Σοσιαλδημοκράτες δείχνουν πως ξανάρχονται, έχοντας ως συμμάχους τους -πολλές φορές- την Αριστερά.
Στη Γερμανία, όμως, τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι. Το SPD έχει ανοιχτό μέτωπο με Die Linke, ενώ όταν ο Όλαφ Σολτς κέρδισε τις εκλογές, απέφυγε να συζητήσει μαζί του, καταφεύγοντας στη λύση της συνεργασίας με τους Πράσινους και τους Φιλελεύθερους.
Όμως, τα πράγματα δεν εξελίσσονται όπως θα τα περίμενε ο Γερμανός Καγκελάριος, αφού η κυβέρνηση του δείχνει να έχει «βραχυκυκλώσει». Μάλιστα, δεν είναι λίγοι εκείνοι που εκτιμούν πως σύντομα θα δημιουργηθεί μεγάλη κυβερνητική κρίση. Θα μπορούσε, λοιπόν, ο Σολτς να αναζητήσει «σανίδα» σωτηρίας στους άσπονδους συντρόφους της Αριστεράς;
Είναι ένα ενδεχόμενο που στο Βερολίνο έχει συζητηθεί, όμως όλα δείχνουν ότι απέχει αρκετά από το να μετουσιωθεί σε πράξη. Το γεγονός, όμως, ότι ο Αλέξης Τσίπρας λειτουργεί σαν δίαυλος επικοινωνίας ανάμεσα στην ευρωπαϊκή Αριστερά και τη Σοσιαλδημοκρατία, οδηγεί αρκετούς στο συμπέρασμα ότι ίσως η πρόθεση του Σολτς να δει τον Τσίπρα, έχει να κάνει και με την γερμανική πολιτική σκηνή – κάτι που, βέβαια, δεν επιβεβαιώνεται από τους συνεργάτες του αρχηγού του ΣΥΡΙΖΑ.
Αυτά ως προς τη γενική και τη γερμανική εικόνα. Στα δικά μας τώρα και με δεδομένο ότι ο Αλέξης Τσίπρας μιλάει ανοιχτά για κυβέρνηση συνεργασίας, έκανε πολλούς στην Αθήνα να υποθέσουν ότι ενδεχομένως, το Βερολίνο θα μπορούσε να λειτουργήσει ως «μεσάζοντας» για να πειστεί ο Νίκος Ανδρουλάκης να συνεργαστεί με τον ΣΥΡΙΖΑ, εάν κι εφόσον βγαίνουν τα νούμερα μετά τις εκλογές.
Όσοι γνωρίζουν πρόσωπα και καταστάσεις στην Αθήνα, ξέρουν ότι ο πρόεδρος του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης δεν θα ζητούσε ποτέ τέτοιο «ρουσφέτι» από τον Όλαφ Σολτς. Ούτε, βέβαια, ο Γερμανός Καγκελάριος θα επενέβαινε ποτέ στα εσωτερικά ζητήματα ενός «αδελφού» κόμματος.
Αυτό που θα μπορούσε, όμως, να κάνει σε περίπτωση που συνέτρεχαν οι προϋποθέσεις σχηματισμού προοδευτικής κυβέρνησης στην Ελλάδα, με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ, θα ήταν να εμφανιστεί θετικός. Όπως και οι Ισπανοί και οι Πορτογάλοι Σοσιαλιστές, που διατηρούν άριστες σχέσεις τόσο με την Κουμουνδούρου, όσο και με τη Χαριλάου Τρικούπη.
