H NEA ΠΑΤΡΑ ξεκίνησε και τίποτα δεν τη σταματάει – Ο Νίκος Νικολόπουλος υποψήφιος Δήμαρχος Πάτρας γράφει για την απόφασή του να ασχοληθεί με τα της τοπικής αυτοδιοίκησης στην ιδιαίτερη πατρίδα του
«Το σπίτι που γεννήθηκα κι ας το πατούν οι ξένοι
στοιχειό είναι και με προσκαλεί· ψυχή, και με προσμένει.
Το σπίτι που γεννήθηκα, ίδιο στην ίδια στράτα
στα μάτια μου όλο υψώνεται και μ’ όλα του τα νιάτα.
Το σπίτι, ας του νοθέψανε το σχήμα και το χρώμα·
και ανόθευτο κι αχάλαστο, και με προσμένει ακόμα».
(Κ. Παλαμάς)
Αυτοί οι στίχοι του εθνικού μας ποιητή, ο οποίος γεννήθηκε στην Πάτρα, απαντούν στο ερώτημα που μου απευθύνουν αρκετοί, το τελευταίο διάστημα: «Γιατί, έτσι ξαφνικά, αποφάσισες να διεκδικήσεις τον δήμο της Πάτρας;»
Η αλήθεια είναι πως δεν το αποφάσισα ξαφνικά.
Στο διάστημα που πολλοί ενεργοί πολίτες της Πάτρας αναζητούσαν τον άνθρωπο που θα μπορούσε να σηκώσει το βάρος ενός μεγάλου αγώνα για να ξεφύγει η τρίτη μεγαλύτερη πόλη της χώρας από τη μιζέρια και το «επαναστατικό τίποτα» μιας δημοτικής αρχής που καθόλου δεν εκπροσωπεί την πόλη και την κοινωνία της, παρά μόνο υπηρετεί την γραμμή του Περισσού, δέχτηκα πολλές και ασφυκτικές πιέσεις.
Στην Πάτρα, εξάλλου, όλοι ήξεραν ότι από τον δήμο ξεκίνησα την πολιτική μου καριέρα και ο δήμος της Πάτρας αποτελούσε πάντοτε έναν από τους μύχιους πόθους μου, καθώς πίστευα και πιστεύω, ότι πρέπει κάποτε να αποδειχθεί πως αυτή η μεγάλη πόλη, που είναι η πιο ευρωπαϊκή πόλη της Ελλάδας και μία από τις πιο νεανικές, μπορεί να ξεπεράσει την παρατεταμένη κρίση, που χρονολογείται πολύ πριν την οικονομική κρίση που βιώνει τα τελευταία εννιά χρόνια όλη η Ελλάδα. Η Πάτρα βρίσκεται σε κρίση από τότε που έσβησαν τα φουγάρα της «Πειραϊκής – Πατραϊκής», του «Λαδόπουλου», της «Pirelli», κλπ.
Και όλα αυτά τα χρόνια αναζητάει τον ρόλο και τη φυσιογνωμία της στον σύγχρονο κόσμο, έχοντας υποστεί βάναυση εκμετάλλευση από κυβερνήσεις, αλλά και τοπικές εξουσίες που αποδείχτηκαν ανάξιες της εμπιστοσύνης των Πατρινών.
Και πιο ανάξια από όλες, αποδείχτηκε η σημερινή και απερχόμενη δημοτική Αρχή, που με λίγο χορτάρι και δέκα παγκάκια καμαρώνει ότι στα τέσσερα χρόνια έφτιαξε ένα… πάρκο, ενώ σπεύδει μόλις τώρα, σαν καρικατούρα παλιού κοινοτάρχη, να βουλώνει τρύπες σε δρόμους και να αντικαθιστά πλάκες σε πεζοδρόμια.
Τι άλλο έκανε αυτή η δημοτική Αρχή; Κατέβασε από το μπαλκόνι του δημαρχείο τη σημαία της Ε.Ε. και μόλις τη Δευτέρα, ανήμερα της εθνικής επετείου, κήρυξε «ανεπιθύμητο πρόσωπο» τον πρέσβη των ΗΠΑ, επειδή συμμετείχε στον ποδηλατικό γύρο θυσίας, από την Πάτρα στα Καλάβρυτα. Λες και η πόλη, δεν ανήκει στους Πατρινούς, τους οποίους και πρόσβαλε με την πράξη της, αλλά… στον Περισσό!
Δεν είναι απλή απογοήτευση αυτό που αισθάνονται οι κάτοικοι της Πάτρας πλέον από τη δημοτική αρχή. Είναι οργή.
Αποδέκτης αυτής της οργής έγινα πολλές φορές και εγώ.
Και έτσι, παρά το γεγονός πως στην παρούσα φάση δεν είχα θέσει ως προτεραιότητα τη διεκδίκηση του δήμου της Πάτρας, με χαρά δέχτηκα να μπω μπροστά και πρώτος στον αγώνα. Χωρίς κομματικές δεσμεύσεις, χωρίς παρωπίδες, χωρίς να χωρίζω τους πολίτες σε δεξιούς και αριστερούς, σε πράσινους, μπλε και κόκκινους.
Πολλά χρόνια τώρα, οραματίζομαι τη ΝΕΑ ΠΑΤΡΑ. Ήρθε λοιπόν η ώρα να τη διεκδικήσουμε και να την κάνουμε πράξη. Να μετατρέψουμε την Πάτρα σε πραγματική πύλη προς τη δύση και να δούμε τα παιδιά της να αποκτούν βιώσιμο μέλλον. Αυτή η πόλη έχει μία τεράστια δύναμη, που επί χρόνια μένει «θαμμένη». Ως εδώ, όμως! Η ΝΕΑ ΠΑΤΡΑ ξεκίνησε και τίποτα και κανένας δεν τη σταματάει…
