Ανώτατο όριο σε όλες τις συντάξεις που χορηγεί ο ΕΦΚΑ θεσπίζει τροπολογία του Υπουργείου Εργασίας που κατατέθηκε στο πολυνομοσχέδιο, το οποίο συζητείται στη Βουλή κι αναμένεται να ψηφιστεί σε λίγη ώρα.
Η τροπολογία ορίζει πλαφόν στο συνολικό ακαθάριστο ποσό μηνιαίας κύριας σύνταξης ή περισσοτέρων της μίας συντάξεων λόγω γήρατος, αναπηρίας ή θανάτου, που χορηγούνται από τον ΕΦΚΑ και εφόσον μέρος του χρόνου ασφάλισης διανύθηκε ή ανάγεται έως και τις 31/12/2016.
Σύμφωνα με τη ρύθμιση, το νέο ανώτατο όριο σύνταξης ορίζεται στο 12πλάσιο της εθνικής σύνταξης, που αντιστοιχεί σε 20 έτη ασφάλισης, δηλαδή, στις 4.608 ευρώ, στο οποίο συμπεριλαμβάνονται τα ποσά των χορηγούμενων από τον ΕΦΚΑ επιδομάτων αναπηρίας.
ΔΕΙΤΕ ΤΗΝ ΤΡΟΠΟΛΟΓΙΑ ΕΔΩ
Η τροπολογία επισημαίνει ότι το σχετικό ανώτατο όριο εφαρμόζεται και επί των συντάξεων που έχουν χορηγηθεί μέχρι την έναρξη ισχύος του νόμου 4387/2016 (12/5/2016) ή ανατρέχουν στην ανωτέρω ημερομηνία.
Τονίζεται, δε, ότι συντάξεις που απονεμήθηκαν και υπερβαίνουν το συγκεκριμένο πλαφόν, αναζητούνται ως καλοπίστως εισπραχθείσες.
Ξηλώθηκαν «αιτιολογημένη απόλυση« και «ευθύνη εργολάβων»
Την ίδια ώρα, με άλλη τροπολογία που κατατέθηκε, το υπουργείο Εργασίας καταργεί τρεις διατάξεις της εργατικής νομοθεσίας που αφορούν τη θεσμοθέτηση του βάσιμου λόγου απόλυσης στο εθνικό μας δίκαιο, την συνυπευθυνότητα μεταξύ αναθέτοντος την εκτέλεση εργασίας ή έργου και του εργολάβου ή υπεργολάβου για την τήρηση της εργατικής νομοθεσίας, καθώς και τις αλλαγές στις ημερομηνίες στην περίπτωση της συμφιλιωτικής διαδικασίας.
Βάσει της τροπολογίας, καταργούνται από την έναρξη ισχύος τους και εφεξής, οι διατάξεις
α) του νόμου 4554 του 2018 που προβλέπουν την ευθύνη αναθέτοντος εργολάβου και υπεργολάβου έναντι των εργαζομένων (άρθρο 9 ν. 4554/2018),
β) του νόμου 4611 του 2019 που θεσμοθετούν το βάσιμο λόγο ως σωρευτικό κριτήριο για το έγκυρο της καταγγελίας της εργασιακής σχέσης εργαζόμενου (άρθρο 48 του ν. 4611/2019) και
γ) επίσης του νόμου 4611 του 2019 για την την αναστολή προθεσμιών κατά τη συμφιλιωτική διαδικασία και τη διαδικασία επίλυσης εργασιακών διαφορών (άρθρο 58 ν. 4611/2019).
Αιτιολογώντας το «ξήλωμα» των διατάξεων – που ψηφίστηκαν από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ αμέσως μετά την τυπική έξοδο της χώρας από το Πρόγραμμα Δημοσιονομικής Προσαρμογής, τον Αύγουστο το 2018, το υπουργείο Εργασίας αναφέρει χαρακτηριστικά πως «με το άρθρο 9 του Ν. 4554/2018 επιχειρήθηκε ανεπιτυχώς να αντιμετωπιστούν προβλήματα εργασιακών σχέσεων στις κάθε είδους συμβάσεις εξωτερίκευσης υπηρεσιών μιας επιχείρησης προς τρίτους (outsourcing). Η ποικιλία των συμβάσεων αυτών, η πολυπλοκότητα και η δυναμική τους όμως, δεν επιτρέπει τον εντοπισμό αλληλέγγυας ευθύνης μεταξύ αναθέτοντος την εκτέλεση υπηρεσίας ή έργου και του παρόχου αυτής με μέσα και προσωπικό που διαθέτει ο πάροχος.
Για το λόγο αυτό, η κυβέρνηση θεωρεί πως η διάταξη πρέπει να καταργηθεί ώστε να είναι σαφής η ευθύνη του εργοδότη έναντι των εργαζομένων που αυτός απασχολεί, ανεξαρτήτως των συμβατικών σχέσεων που αναπτύσσει ο εργοδότης με τρίτους ως επιχειρηματίας».
Για την περίπτωση του άρθρου 48 του Ν.4611/2019 που ψηφίστηκε από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ λίγο πριν την διεξαγωγή των ευρωεκλογών τον Μάιο του τρέχοντος έτους, η νυν κυβέρνηση αναφέρει πως πρέπει να καταργηθεί, «γιατί ανατρέπει την ισορροπία της εθνικής νομοθεσίας σε σχέση με την προστασία των εργαζομένων σε περίπτωση απόλυσης. Επίσης, το υπουργείο Εργασίας εκτιμά πως η σχετική διάταξη αλλά και αυτή του άρθρου 58 που επίσης καταργείται, δεν είναι ευθύγραμμες και συνεπείς με το πνεύμα και το γράμμα του άρθρου 24 του Αναθεωρημένου Ευρωπαϊκού Κοινωνικού Χάρτη, που κυρώθηκε με το Ν. 4359/2016».
Τέλος, για την κατάργηση του άρθρου 58 του νόμου που ψηφίστηκε τον περασμένο Μάιο, σύμφωνα με την τροπολογία, «η αναστολή της αποσβεστικής προθεσμίας για την άσκηση της προβλεπόμενης από το νόμο αγωγής για ακυρότητα της καταγγελίας της σύμβασης εργασίας, δημιουργεί χρονική αβεβαιότητα και επομένως παράταση της άσκησης του δικαιώματος του εργαζόμενου με αίτημα την ακυρότητα της απόλυσής του, ή την καταβολή ή τη συμπλήρωση της νόμιμης αποζημίωσης απόλυσης, γεγονός που οδηγεί σε ανασφάλεια δικαίου».
