Η συνολική εικόνα που παρουσίασε χθες η κεντρική επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ αλλά και ο ίδιος ο Κασσελάκης ξεπερνάει κάθε όριο πολιτικού ευτελισμού και το κόμμα που φέρει τον τίτλο της αξιωματικής αντιπολίτευσης παρουσιάζει μία εικόνα του τύπου «Νηπιαγωγείο η Μελωδία»
Ένας πρόεδρος δήθεν εκνευρισμένος, σκηνοθετημένα επιθετικός, με ένα πουκαμισάκι ανοιχτό ανέβηκε στο βήμα της κεντρικής επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ και με ένα φτωχό λεξιλόγιο 150 λέξεων επαναλάμβανε ξύλινες ατάκες που του είχαν γράψει οι πολιτικοί του μέντορες.
Φράσεις βαρύγδουπες, ατάκτως ερριμένες περί προδοσίας, περί πέμπτης φάλαγγας χωρίς αρχή μέση και τέλος, που ανάθεμα αν ξέρει και ο ίδιος τι σημαίνουν. Ο ορισμός του βερμπαλισμού.
Ένα θέαμα απολύτως θλιβερό ενός ανθρώπου χωρίς καμία πολιτική βαρύτητα να βρίσκεται σε έναν επιθετικό παροξυσμό με αναλύσεις που θα μπορούσαν να κάνουν παιδιά της τρίτης δημοτικού ενδεχομένως και της δευτέρας…
Εγκλωβισμένος στο υπερεγώ του κάνει κουρελόχαρτο το καταστατικό του κόμματος και πετάει τη μπάλα των διαγράφων στη βάση χωρίς ο ίδιος να αναλαμβάνει το πολιτικό κόστος μιας διάσπασης.
Παράλληλα αντί να κόψει το γόρδιο δεσμό εξακολουθεί να τον συντηρεί. Ρίχνει λάδι η φωτιά της τοξικότητας και της εσωτερικής περιδίνησης και από την παρουσία του φάνηκε ξεκάθαρα ότι δεν ψάχνει για καμία απολύτως λύση.
Εξίσου θλιβεροι και οι εσωκομματικοί του αντίπαλοι οι οποίοι λειτουργούν ως όμηροι του Κασσελάκη και παίζοντας στο παιχνίδι του συντηρούν το αδιέξοδο στην Κουμουνδούρου.
Τώρα βεβαίως είναι πολύ αργά για να υπάρξει αναστροφή του κλίματος και οι σημερινοί αντιφρονούντες έχουν τεράστια ευθύνη γιατί επέτρεψαν να γίνει αυτός ο εξευτελισμός της αριστεράς στην Ελλάδα. Είτε μείνουν, είτε φύγουν κανείς δεν πρόκειται να λυπηθεί τους εσωκομματικούς αντιπάλους το Κασσελάκη ούτε βεβαίως των ιδιο τον… εφοπλιστή πρόεδρο.
Το μεγάλο δυστύχημα είναι για την εκλογική βάση του ΣΥΡΙΖΑ και για αυτούς που πίστεψαν ότι ο Κασσελάκης έχει το πολιτικό εκτόπισμα να νικήσει το Μητσοτάκη και αποδείχθηκε ότι δεν μπορεί να νικήσει ούτε τον Φίλη και τον Σκουρλέτη.
Όμως ο Κασσελάκης έκανε κάτι μοναδικό. Κανείς άλλος άνθρωπος δεν θα μπορούσε να διαλύσει το ΣΥΡΙΖΑ τόσο γρήγορα και με τόσο εξευτελιστικό τρόπο. Ούτε καν ο Τζουμάκας αν είχε εκλεγεί στην ηγεσία.
Ο εισαγόμενος πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ απέδειξε σκόπιμα ή άθελά του ότι στο κόμμα αυτό δεν υπήρχε κανένα συγκολλητικό στοιχείο μεταξύ των στελεχών του, παρά μόνον η κατάληψη των αρμών της εξουσίας. Απέδειξε δηλαδή όχι το περίφημο πλεονέκτημα της αριστεράς ήταν μία φούσκα.
Κάνεις λοιπόν δεν πέφτει από τα σύννεφα αν φύγει ο Πάνος Σκουρλέτης, ο Νίκος Φίλης, ο Ευκλείδης Τσακαλώτος ή η Έφη Αχτσιόγλου. Όπως δεν έπεσε κανείς από τα σύννεφα όταν έφυγαν ο Παναγιώτης Λαφαζάνης, η Ζωή Κωνσταντοπούλου, ο Δημήτρης Στρατούλης και άλλοι… Πολύ εύστοχα, πριν από λίγες μέρες, ο ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, Στέλιος Κούλογλου, σε ραδιοφωνική του συνέντευξη σημείωνε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι «κόμμα μιας χρήσης». Βρήκε δηλαδή απλά ένα κύμα το 2015 το καβάλησε και μέχρι εκεί. Τίποτα παραπάνω δεν κατάφερε να κάνει η Κουμουνδούρου.
Σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ δίνει την εικόνα ότι είναι ένας πολιτικός φορέας που δεν γνωρίζει ούτε από πού έρχεται, ούτε που βρίσκεται, ούτε που πάει Ο καθένας έχει την δική του προσωπική ατζέντα και τη δική του φιλοδοξία για ανέλιξη στην κομματική επετηρίδα. Δεν έχουν κανένα όραμα και καμιά στρατηγική ούτε για το κόμμα τους, ούτε για τη χώρα. Αυτό τουλάχιστον περνάνε προς τα έξω ως μήνυμα.
